Koeweit is wat je ervan maakt

Een half jaar in het Midden-Oosten...  Inmiddels zijn we een jaar verder en ik woon hier nog steeds. Hoog tijd om eens wat te schrijven over mijn ervaringen hier in Koeweit.

Ik heb het hier verschillende mensen horen zeggen: Kuwait is what you make of it.
Koeweit, het rijke oliestaatje in het Midden-Oosten, met Irak en Saudi-Arabië als buurlanden.

Een land zonder natuur, bergen, of zoet water. Eigenlijk alleen maar onvruchtbaar woestijnzand. Het land is hier en daar wel wat opgeleukt met aangelegde parken, onderlegd door een enorm irrigatiesysteem. Uit zichzelf groeit er in Koeweit helemaal niks natuurlijks. Wat er wel constant groeit is de hoeveelheid hoge en moderne gebouwen.
Een land waar het droog is en in de zomer de temperatuur op loopt tot zo’n 55 graden.   In de zomer is Koeweit één van de heetste plekken ter wereld. Dat betekent de hele zomer zoveel mogelijk binnen blijven. Van de ene naar de andere airco. En dat, is echt niet mijn ding.
Het weer is eigenlijk erg saai. Altijd zon, altijd heet. Als je geluk hebt, dan maak je voor de verandering af en toe een zandstorm mee. Regenen doet het een paar dagen per jaar. Een land waar de (westerse) expat een goed leven heeft en hier vooral komt voor het geld. Koeweit, de rijke oliestaat. Anders dan dat, wat is hier te vinden? Woestijn, hitte,  vrijwel geen natuur… Natuurlijk wel luxe winkelcentra en hotels, dure auto’s en arme expats die voor rijke expats en de Koeweiti werken.
Het land, dat net zoveel gebedsruimtes heeft als openbare toiletten. -When you gotta go, you gotta go..- waar onze lokale supermarkt om die reden dan ook vijf keer per dag dichtgaat, waar je je knieën en schouders in het openbaar beter kunt bedekken, waar de regering bepaalt welke websites je allemaal kunt bekijken, waar de tv-zenders ook niet alles mogen uitzenden, waar de doodstraf nog bestaat, homoseksualiteit strafbaar is en alcohol verboden, waar je in de zomer zoveel mogelijk binnen blijft of het land uitvlucht vanwege de extreme hitte, waar er een enorm contrast is tussen rijk en arm en waar moderne slavernij bestaat. Een leefomgeving waar je als Europeaan wat van moet maken. Je kunt je druk maken om allerlei dingen die je hier moet missen, zoals natuur en vrijheid. Maar je kunt ook de dingen omarmen die het leven je hier wel biedt. Een kijkje in een andere cultuur, een avontuurlijk bestaan waarin we veel kunnen reizen, een verbreding van je horizon, het opdoen van geweldig leuke contacten, mensen van allerlei nationaliteiten die in hetzelfde schuitje zitten en bovendien is het een boost voor ons Engels. 

Na een aanbod afgelopen zomer, dat we niet konden afslaan hebben we besloten om een jaar langer in Koeweit te blijven wonen. Na even wikken en wegen was de conclusie toch snel getrokken; waarom zouden we hier niet blijven? Voor ons voelt het toch al niet als terugkeren naar Nederland. We hebben namelijk geen huis om naar terug te keren. Als we weer in Nederland gaan wonen is dat weer een heel nieuw leven beginnen in een nieuw huis in een nieuwe omgeving. Hier blijven is erg gemakkelijk. Je blijft gewoon zitten waar je zit en alles blijft hetzelfde. We hebben het hier alle vier naar onze zin en terugkeren naar Nederland, dat kan altijd nog. 

Nadat we de warme zomermaanden hebben overleefd waarin de kinderen ruim 3 maanden vrij waren van school, is eindelijk het normale leven weer begonnen. Hanna is nu ook begonnen op de AUS, in pre-K en Iwan is begonnen in first grade. Het gaat ze allebei erg goed af.  


De winter hier was erg kort. We hebben een paar 'koude' dagen gehad. Je kent ze wel. Van die dagen dat je denkt: goh, misschien zou ik eens een vestje aan moeten doen.. Veel kouder dan 10 graden is het hier niet geweest en dat was slechts gedurende een paar weken. Sinds februari is de temperatuur rap omhoog gegaan en nu in maart zitten we op een aangename 30 graden. Zo zou het van mij mogen blijven. Helaas is dat waarschijnlijk maar van korte duur want we hebben de hete zomermaanden al weer in zicht.

Het plan is vooralsnog om in juli (voorgoed) terug te keren naar Nederland, maar uiteraard moet je je als expat flexibel opstellen en bestaat een verlenging van onze tijd hier tot december wellicht ook nog tot de mogelijkheden.

Van Amerika naar Koeweit

Het zijn drukke weken geweest de afgelopen maand, met veel reizen en op verschillende plekken leven, waarin we Greenville achter ons hebben gelaten en via een tussenstop in Bahrein naar Koeweit zijn gevlogen. Na een tijdelijke woonruimte in Mahboula hebben we ons gevestigd in een apartement in Hawally, Koeweit. Dit zal onze woonplaats zijn voor een half jaar. Vanuit hier zullen we ondervinden hoe het is om te wonen in het Midden-Oosten.

Goodbye Greenville

Begin maart hebben we in Greenville de laatste dingen geregeld voor de verhuizing naar Koeweit en afscheid genomen van de scholen en alle leuke mensen die we hebben ontmoet. En vooral ook afscheid genomen van de prachtige natuur! Even wat foto's van de mooie herinneringen aan Greenville.

Ceasar's Head state park, geweldig mooi uitzicht

Caesars Head State Park, met haar prachtige watervallen

Met Brenda bij Paris Mountain State Park

Matei ging elke dag op de fiets naar zijn werk

Iwan tijdens een sponsorloop op school

 Paris Mountain State Park

Een plaatje om bij weg te dromen. De prachtige natuur zoals je die in South Carolina vindt mis ik wel hier in Koeweit!

We hebben elk weekend wel een mooie wandeltocht gemaakt in één van de vele State Parks die South Carolina rijk is.

 Iwan, Hanna, Matias en Manuel, samen in de bus :)

's Avonds konden we vanuit ons huis soms herten zien aan de bosrand

Ook sneeuw hebben we meegemaakt. De school is zelfs een aantal keer dicht is geweest omdat het 'te koud' was.  En dan heb ik het over -15 C. 's nachts.. Dus overdag was het misschien -8 C. En dan alleen maar kou, niet eens sneeuw of onbegaanbare wegen. 

Wat mij betreft een normale temperatuur om naar school te gaan. Maar blijkbaar zijn ze niet zo gewend aan kou in The Upstate. Iwan vond het overigs geweldig om niet naar school te gaan.

Tapestry at Hollingworth Park

 Bij de Liberty Bridge in Greenville

 Centrum van Greenville

:)

 Halloween

Met Iwan, Hanna, Pablo, Matias en Manuel

Trick or treat!

Halloween

Met onze Indische en Mexicaanse vrienden

Rinku, Brenda, Jayin, Pehal, Hanna en Matias

Toch raar, om te denken: tot nooit meer ziens. Het half jaar in Amerika is voorbij gevlogen. En in die tijd hebben we toch een leventje opgebouwd en allerlei mensen ontmoet, nu is het tijd om dat weer los te laten.
Toen ons appartement in Greenville was leeggehaald  hebben we een nachtje in een hotel geslapen. De volgende ochtend nog even de auto inleveren en dan daarna. .. voel je je echt zo'n nomade. Zonder huis, zonder auto of woonplaats, met alleen je koffer.. Stelletje zwervers zijn we! Op naar het volgende avontuur.

Bahrein

Volgende stap.. op naar Bahrein, want daar zou het sneller moeten zijn om aan een visum te komen voor Koeweit dan in Koeweit zelf. Het idee was dat we daar 3 dagen zouden blijven om dan door te gaan naar Koeweit.
Van Greenville vlogen we naar Washington voor een tussenstop. Daar konden we nog even gedag zeggen tegen het winterlandschap, want in Washington lag nog sneeuw! De tussenstop was maar liefst 6 uur. Gelukkig had ik voldoende lego bij me ter vermaak. Iwan en Hanna zijn tegenwoordig echt verslaafd aan lego. Dus dat vormde een mooie afleiding. Na verder nog wat roltrapje op en af, racen met koffers, hapje eten hier en daar en wat rondbanjeren, konden we dan eindelijk weer in het vliegtuig stappen. Op naar de volgende overstap; Koeweit, om daarna door te vliegen naar Bahrein. Alles ging eigenlijk verbazingwekkend goed moet ik zeggen. De kinderen raken al gewend aan lang reizen. En in het vliegtuig met allemaal je eigen schermpje waar je zelf films op kunt selecteren hoor je niemand meer. We hebben ook allemaal nog best een tijd geslapen in het vliegtuig. Na een reis van ruim 24 uur en een tijdsverschil van 8 uur, kwamen we aan 's avonds aan in Bahrein. Een beetje half dood, maar verder allemaal wel oké.
Het was er aangenaam warm. Een graadje of 25. We werden opgehaald met een busje en naar het hotel gebracht. Iwan en Hanna waren laaiend enthousiast dat ze overal palmbomen zagen. "En waar zijn nou al die kamelen?"
Het hotel was erg prettig, we hadden een mooie suite met een aparte slaapkamer en er was een fijn zwembad. 

 Avondwandeling door de hoofdstad Manama

 Zwembad bij het hotel

 Lekker mocktailtjes drinken bij het zwembad

 De kust van Manama, helaas met een niet al te best onderhouden strand en vervuild zeewater.

 Manama

Manama

Bleek dat we  geen drie dagen in Bahrein zouden verblijven, maar tien. Want natuurlijk duren zaken als visa regelen toch altijd langer dan je hoopt. En dan is het toch wel weer lang in zo'n hotel met twee kinderen. Maar goed, ik mocht niet klagen. We hebben volop gebruik gemaakt van de roomservice en in Bahrein konden we nog genieten van een wijntje en een biertje.
Toen ik aankwam in Bahrein was dat mijn eerste ervaring met het Midden-Oosten. Nu ik zo in Koeweit zit, kan ik alweer een goede vergelijking maken tussen Bahrein en Koeweit. Bahrein is toch wel een stuk vrijer. De mensen zijn veel minder bedekt, je ziet er een stuk minder boerka's dan hier, je kunt er alcohol drinken en ook varkensvlees is er verkrijgbaar. De mensen op straat lijken ook wat losser en ik had het idee dat ik daar meer westerse mensen zag.

Mahboula

Toen eindelijk het visum geregeld was, stond ons een korte vlucht naar Koeweit te wachten. We werden opgehaald door een nieuwe collega van Matei en die bracht ons naar ons tijdelijke appartement in de wijk Mahboula, in het zuiden van Koeweit. Het was een klein appartement met twee kleine slaapkamers, in een woontoren van Fluor. Het bleek een toren te zijn vol met Koreanen die allemaal werken voor hetzelfde project als Matei. De toren stond te midden van heel veel andere torens in een wijk vol hoogbouw, weinig groen, veel zand, overal containers met afval en heel erg veel busjes die af en aan reden met Indiërs. Het was niet echt een prettige omgeving voor de kinderen.

De toren was gericht op single status expats. Als je nu alleen naar Koeweit komt om lekker veel te werken en geld te verdienen, dan maakt het je misschien niet zo veel uit waar je woont en dan is zo'n appartement als dit prima. Voor een gezin van 4 was het best klein en was het echt geen fijne omgeving. Maar goed, we wisten van tevoren dat dit tijdelijk zou zijn en dat we in dit appartement zo kort mogelijk zouden verblijven, tot we zelf iets anders hadden gevonden. We hadden een paar appartementen op ons lijstje staan om naar te kijken, maar de eerste die we zagen daar hebben we meteen ja op gezegd. We wilden zo snel mogelijk weg uit Mahboula. Ik begon er langzaam depressief te worden.  Ook in Mahboula hebben we toch nog 10 dagen gewoond. Het duurde weer even voordat al het papierwerk rond was. Er moest toestemming komen voor onze verhuizing naar het appartement vanuit Fluor in Greenville en vanuit Fluor in Hoofddorp. 




In Mahboula hebben we ook nog Hanna's vierde verjaardag gevierd!

Onze nieuwe woonomgeving

Toen alles geregeld was konden we ‘Little Calcutta’, zoals Matei het liefkozend noemde, achter ons laten en ons eindelijk gaan settelen in ons nieuwe appartement. We wonen nu in de stad Hawally, in de wijk Salwa, wat meer in het noorden van Koeweit. Hier om ons heen is vooral laagbouw en een stuk meer groen. Een stuk aangenamer wonen.
We wonen in een complex met 6 gebouwen van vier hoog, 24 appartementen in totaal. Allen om een zwembad heen. Allemaal 3 slaapkamer woningen met veel gezinnen.

Ons huidige appartement 

Als je onze straat uitloopt dan kom je bij de Gulf Road, de weg die langs de kust loopt. Als je die oversteekt ben je bij het strand. Slechts een paar minuten lopen. Er is daar een mooi park en een grote speeltuin. Vooral aan het eind van de middag als het wat minder heet is, dan is het er erg druk met mensen die komen picknicken en relaxen.

De Gulf Road

Voor de kinderen zijn er veel speelvriendjes. Ze kunnen zelfstandig buiten spelen. Dat is heel fijn. De samenstelling in het complex is heel divers. Onder ons woont een Frans gezin. Met overigens echt zo’n gedrilde Française die haar eigen kinderen waarschijnlijk perfect heeft afgericht en geen geluidje kan verdragen want ze heeft al twee keer geklaagd dat we teveel lawaai maken. Ze doet me denken aan 'Captain Chantel DuBois' uit Madagascar 3.

Ook ’s middags om twee uur als Hanna door de kamer rent komt ze aanbellen.. “Make sure they don’t run anymore!” Tuurlijk, ik zal ze wel even afschieten.. *zucht* Hoe kun je midden op de dag zo gefocust zijn op geluid? Zet een muziekje aan ofzo.. 

Verder ben ik natuurlijk een heel aardig persoon die geen ruzie zoekt. Het is ongetwijfeld een hele aardige vrouw die ontzettend goede croissants kan bakken op zaterdagochtend en wie weet worden we nog hele goede vrienden. De tijd zal het leren.

Behalve gedreven Franse mensen woont er o.a. een Engels gezin, een Indisch, Koreaans en een Egyptisch gezin. Van alles wat.
Het begint al best heet te worden. We hebben de 40 graden al bereikt. Op het heetst van de dag is het nu gemiddeld zo rond de 38 graden. We zijn blij dat we een fijn zwembad hebben voor de deur, waar door de gebouwtjes die erom heen staan ook wat schaduw op valt.

Er is nog geen dag voorbij gegaan dat Iwan en Hanna niet hebben gezwommen.

Wennen aan de nieuwe omgeving

Het is nog wel erg wennen hier. Het is wel een heel groot verschil met Amerika. Heet. Minder vrij. Een hele andere cultuur. Overal om je heen zie je vrouwen in traditioneel zwart, alleen de ogen nog zichtbaar, mannen in de traditionele witte gewaden en op de stranden en in zwembaden is de huid zoveel mogelijk bedekt. Als je elkaar op straat een kus geeft riskeer je een gevangenisstraf.

Winkelcentrum The Avenues in Koeweit. Tussen het zwart en wit lopen mijn schoonouders
Mariëtta en Winfried, die ons gezellig een weekje hebben opgezocht in Koeweit, begin april.

Ik zelf probeer nog om mijn draai te vinden in Koeweit. Ik moet soms mijn best doen om mezelf te beheersen. Ik heb de neiging om me te verzetten tegen deze cultuur. Geadviseerd wordt voor Westerse vrouwen om op straat je knieën en schouders te bedekken. Maar met 35 graden wil ik juist zo min mogelijk aan! Lekker in een topje en een korte broek! Ik vind het maar verschrikkelijk dat de vrouwen hun schoonheid zo (moeten) bedekken en tussen die mannen in witte gewaden voel ik me niet op mijn gemak. Natuurlijk is het hun cultuur en moet ik die respecteren, maar toch heb ik er moeite mee. Gelukkig kan ik hier ons wooncomplex gewoon mezelf zijn en aan doen wat ik maar wil. Er wonen hier veel mensen waar ik prettig mee overweg kan. 

Iwan en Hanna op school

Met de kinderen gaat het vrij goed. Vooral Hanna is erg gemakkelijk aangepast. Ze gaat naar een Montessori pre-school en dat vindt ze geweldig. Volgens de juf is Hanna erg slim en heel sociaal en pikt ze alles erg snel op. En net als op de pre-school in Amerika krijg ik te horen dat ze leiderschapskwaliteiten heeft. Ze neemt graag andere kinderen mee in haar spel en kan soms in een groep behoorlijk de regels bepalen. Daar ben ik best trots op! Het is een heerlijk onbevreesd kind.
In het Montessori onderwijs hebben ze allemaal leuke projectjes en wordt gebruik gemaakt van materialen zo dicht mogelijk bij de natuur. Dus veel houten speelgoed. Er wordt veel gewerkt met het sorteren van materialen op kleur, op grootte, op soort en met tellen en bouwen. Hanna straalt elke keer als ik haar breng en als ik haar ophaal.

Yogaklasje op school

Iwan gaat naar een hele grote Amerikaanse internationale school. De A.U.S.

Iwans school. Het is een elementary, middle en high school in één.

Elke klas heeft een digitaal schoolbord 

The music room

Schoolplein

Iwan gaat naar school in z’n uniform. De eerste dag ging hij helemaal keurig met stropdas en colbertje.

Even snel cornflakes eten voordat we om half 8 op school moeten zijn

Nu gaat Iwan meestal naar school in een polo met een korte broek. Hij heeft een aantal setjes waar hij zelf uit kan kiezen. Dus hij hoeft niet verplicht elke dag hetzelfde aan.

Iwans school is het tegenovergestelde van Hanna’s school wat betreft gebruik maken van techniek. Waar bij het Montessori onderwijs computers worden verbannen heeft de A.U.S. in elke klas een digitaal schoolbord en werken de kinderen veel met tablets. Er is ook een prachtig schoolplein, een grote gymzaal en een zwembad, dus de kinderen krijgen wel voldoende beweging. Volgens de school maken ze gebruik van het beste van beiden; techniek en computers zijn de toekomst en kinderen leren daar heel veel van en mee, dit afgewisseld met veel beweging en het werken met je handen.Iwan heeft wel wat meer moeite met wennen hier. Hij is vaak boos de laatste tijd en hij vindt het maar stom dat er hier zoveel meisjes wonen in ons complex. Want dan heeft hij niemand om mee te vechten, zegt hij. De meiden die hier wonen zijn juist ontzettend aardig tegen Iwan en proberen hem te betrekken in hun spelletjes. Ik denk dat ze juist wel behoefte hebben aan een jongen. Maar Iwan blijft zich verzetten en wordt elke keer boos op ze. Waarschijnlijk heeft het allemaal wat tijd nodig en zal hij op den duur wel ontdooien. Ik laat hem gewoon maar lekker boos zijn. Het moet er toch uit. Alleen riskeer je dan weer dat onze Franse onderbuurvrouw komt klagen...